Het bonte weefsel, de wollen slierten, het afgeronde dak, creëren een sprookjesachtige sfeer. Casa Fantasia is een warm, lief huisje om in weg te dromen.
In dit huis zijn de typetjes Firmin en Hortense geboren, het goedgemutste duo uit Antwerpen. De hoed van Hortense en de pet van Firmin bengelen vrolijk aan de zoldering. Ze kwebbelen gezellig tegen elkaar in hun vele toonaarden van zin en onzin. De bezoeker verstaat maar enkele fragmenten, genoeg om de sfeer te ondergaan en nieuwsgierig te worden.
Casa Fantasia
The house is 2 m.deep, 1,5 m.wide, and the pointed roof measures approximately 3,80 m.
The walls are woven and colourful wool and cotton are used. The front panel has 2 windows and one door. Depending on the concept these are made of silk, fabric or iron.
The pointed roof is made of white cotton and small streaks of woven materials (can be adjusted).
The floor covering will be adjusted according to the theme.
The textile is supported by a wooden frame that is erected on the spot. It is like all the other houses completely multifunctional. Dream House illuminates something fairytale like or tropical.
Een klein huisje, een cabine vervaardigd uit een weefsel van oude klankbanden van een bandopnemer.
De Boerka-kabien straalt isolement uit, een wereld van bevroren klanken. Binnenin het geweeklaag van een Afghaanse gesluierde vrouw. Vanachter haar sluier reciteert ze een gedicht waarin ze haar toestand aanklaagt. In het fundamentalistisch systeem is haar protest alleen acceptabel onder de vorm van een gedicht. Het TV-scherm is verpakt in een boerka. De bezoeker ondergaat haar isolement vanachter een grauwe sluier.
Boerka-house
With its flat roof it is approximately 2 m.high, 1,60 m.deep, 0,80 m.wide.
Roof and walls are woven and made of magnetic tapes and tape cassettes. At its fixation point it is decorated with untreated steel wool. As a curtain loose, unwoven magnetic tapes are used.
The character of the materials produce a silver like shine. Depending on its make up it emanates isolation, rest as well as alienation.
Once it was used without its wooden support.
The interior is fully adjustable.
De wanden zijn geweven met handgesponnen en natuurlijk gekleurde wol.
Vanuit zijn eenvoud, vanuit het pure straalt de tent rust en evenwicht uit.
Tent of Leisure
This is a pointed tent and measures 1,60 m.high, 1,60 wide and 1.80 m.deep.
The material is woven by the artist proper on a big loom using colours from plants.
The creation of these materials is recorded on video.
The warm reds as well as the shape make the tent something of a cozy home.
Collage van wereldkaarten en foto’s van lachende kinderen.
Het internationale lachhuisje prikkelt de zintuigen, stemt de bezoeker mild.
Voor dit concept is Renate Els Aerts met fototoestel, bandopnemer en stift door Antwerpen gedwaald op zoek naar de verschillende culturen die bereid waren om mee te bouwen aan het huis van onschuld en hoop.
Binnen hoor je kinderen van verschillende culturen babbelen, lachen en zingen. Het ruikt er naar kruiden, thee, koffie…
House of Laughter
It is waterproof (or water resistant, it resists weather and wind!). In comparison to the other houses this is a huge concept.
The walls front and back consist of collages of world atlases and pictures of laughing children on textile. The walls on each side are 2.00 m.deep and plastered with black and white prints. The door and window are made from the same prints but in colour. Underneath coins from different countries are dangling.
The bent roof is covered with canvas. The stretches of fabric hanging over the roof contain the writings of various Antwerp immigrants. All texts are written in their native tongue.
Inside the house the woodwork is plastered with samples of international newspapers. Above a table with aromatic herbs, colourful bands of textile are suspended. A sound recording lets the visitor listen to the laughter of children and conversations in different languages. This international house of laughter stimulates the senses and tries to mildly please the visitor.
Preparing the concept Els has wandered around Antwerp armed with a photo camera, sound recorder and pen, in search of the different cultures that were prepared to help the erection of this house of innocence and hope.
Oude sari’s liggen aan de basis van dit Indisch tempeltje. Ook binnen wordt een tempelsfeer gecreëerd. Het is een herinnering aan een India-reis, een inleven in de leefwereld van Veena, een Indische vriendin en grote, internationale danseres. Deze installatie is pas echt volledig als Veena ervóór één van haar tempeldansen danst..
Rama Mandir
This house is made of old Indian clothes.
Een samenvatting van het leven van een chronisch zieke. Tijdens één van haar ziekte-jaren verzamelde Renate Els haar lege medicamentendoosjes. Het is een heus huis geworden. De bezoeker gaat binnen langs de röntgenfoto’s en zakt weg op een malse matrasondergrond. Dit staat voor ‘verzinken’, niet vooruit geraken. Aan de wanden kan je tientallen kronieken lezen van andere chronische zieken. Een vreemde wereld, ver van het bed van de gezonde mens.
Chronic Clinic of Chronicles
It is a resume of the life of a chronic. During one of my ill years Els collected empty packages of medicine. The house is rather large. Visitors enter through X-ray-stills and are invited to read the chronicles of various other chronics. It is a strange world, miles away from a healthy life.
(H 377cm,W 130 cm, L 177cm)
Het Nomadenhuis is een lappenhuis van oude dekens en verhakkelde wielen, versierd met ruwe bandweefsels en glinsterende parels. Het is het symbool van de asielzoekers, de gedwongen nomaden van onze moderne westerse beschaving.
‘Moet terugkeren’ staat ijskoud op hun uitwijzingsbevel. Angst, boosheid en teleurstelling zijn de teneur van enkele gedichten van een Afrikaans dichter/asielzoeker.
Het trapje op staat voor de hoop op verbetering, het trapje af betekent status-quo, ellende van de marginaliteit waar deze mensen vaak in terechtkomen
Binnen speelt een video over hun vlucht naar het beloofde land.
House of Nomads
This house exists of a patchwork of old blankets and worn out wheels, decorated with rough fabrics and glistering pearls. It is symbolic for all asylum seekers, nomads by default of our modern Western civilization. “Forceful return” is stamped on their extradition papers. The poems of an African asylum seeker emanate fear, anger and disappointment. Step up stands for hope on improvement, step down means status quo and all the misery of the marginal conditions these people often find themselves in.
H 270 cm, W 160 cm, L 240 cm
Voor deze installatie werden een 300 onderbroeken (in alle mogelijke maten, kleuren en soorten) ingezameld. Binnen hangen foto's van blote poepen met een print van gaatjesstoelen. Een 20-tal mensen heeft gedurende 10 minuten met hun blote billen op een stoel met gaatjes gezeten. Van het effect werd een foto gemaakt. Diezelfde stoelen staan in Villa Caleçon. De bezoeker mag van hier uit de foto's bewonderen.
Achterliggende gedachte: ‘Niets menselijks is mij vreemd!
Sobere achtergrondgeluiden wekken de lachlust.
Villa Long Johns
For this installation over 300 drawers of all sizes and colors were collected. The pictures on the inside are showing naked buttocks imprinted by rotan chairs. Some 20 people sat on a rotan chair during 10 minutes without any pants on. The effect it had on the naked flesh was then photographed. The chairs are standing in the house. Visitors can sit down and admire the pictures. Underlying thought: “Nothing human is strange to me.” A sober soundtrack stimulates laughter.
(approximately . 200 cm by 150 cm)
Met ingezamelde kantjes, met stukken uit tafelkleedjes en handwerken van bejaarden, wordt een knus oma-huis gebouwd. Het dak is van oude geplastificeerde tafelkleden. Door oude glasgordijnen en kanten stroken, kan je binnen en weer buiten.
In het huisje prijken kadertjes met foto's van ouderlingen. Zij bezorgden naast hun foto ook een handgeschreven tekst over hun leven, zoals zij dat nu beleven.
Een tafeltje met foto’s, een schemerlamp en een oude tapijt zorgen voor de sfeer. Een oma zingt liedjes, een andere oma draagt oude gedichten voor. De tijd is terug gedraaid.
Dit huis wil de bejaarden met hun grote verscheidenheid in de bloemetjes zetten.
Home Saint John’s
From some collected pieces of lace, table cloths and knitwear of elderly people a comfortable home was erected.
The roof exists of vinyl sheets and the entrance/exit is made of glass curtains and shredded lace. Inside Home Saint John’s framed photo’s of elderly people can be admired, as well as their handwritten texts about how they live their current lives. An atmosphere is created by a little table with photographs, a floor-lamp and an old carpet. One granny is singing, another one reads poetry. We went back in time. The house is a celebration of the elderly and their diversity.
De vrouwenbeweging Vesta leverde een deel van de 5 km lange gebreide sjerp tegen geweld op vrouwen. Dit kleurrijke en zachte materiaal vormde meteen de basis voor een huis dat er langs buiten mooi en vredig uitziet. Eens binnen slaat de sfeer om. Alles is rood, verscheurd, uiteengereten. De geluidsmontage met het monotoon getik van breinaalden onderbroken door geluid van geweld -en dit in een voortdurende herhaling- geeft een beeld van onzichtbare agressie binnen het gezin. Het breiwerk op de stoel is steeds weer uitgetrokken, steeds weer opnieuw begonnen. Tot de wol geen wol meer is.
Home Front
Part of the 5 km long knitted ‘sash against violence on women’ was contributed by the women’s movement Vesta.
This colorful soft material became the foundation of a pleasant looking house, at least on the outside. Inside things are rather different. Red is all around with everything being torn and ripped apart. A looped soundtrack of knitting needles is only interrupted by the sound of violence. It portrays the invisible domestic violence. The knitwear has been pulled over and over again to the point of it no longer being wool.
De post is een collage van mail-art van over heel de wereld. De postzegels, brieven, tekeningen en omslagen zijn geplakt op zakken van de post. Onder het thema ‘Zelfportret’ en ‘in the mirror’ hebben kunstenaars hun zelfportret naar elkaar verzonden. De brieven zijn geadresseerd aan Ingrid Van Kogelenberg, een bevriend kunstenares.
De bezoeker kan binnen zelf stempelen en sorteren. Het witte neonlicht schept een anonieme werksfeer.
The Post Office
This one is a collage of mail art from all over the world.
Stamps, letters, drawings and envelopes are fixed to mailbags. Several artists have knowingly sent a self-portrait to each another. All letters were addressed to Ingrid Van Kogelenberg, a friend responsible for getting me the material. Visitors can go inside and stamp and sort mail. A bright neon light glow resembles the anonymity of a workplace.
(300 cm by 120 cm and H 250 cm)
Een warm kleurrijk huisje met een vrouwelijke ziel. Misschien correcter "vrouwelijke zielen", want tientallen vrouwen hielpen, via het inleveren van patch work, bij het realiseren van l'hébergeuse. Er zijn geen ramen in het huisje, armoede wordt net als huishoudelijk geweld discreet verstopt. Gastvrijheid is er wel, iedereen is welkom. Het is er mooi en netjes. Alleen, de potten binnen zijn leeg. Niet leeg omdat alles op is, maar simpelweg omdat er niets in kan! De dicht genaaide "patchwork" potten en pannen hangen met touwtjes aan elkaar gebonden. De eindjes worden letterlijk en figuurlijk aan elkaar geknoopt. De geluidsmontage van het gerammel van potten, samen met flarden uit gesprekken en gezeur van hongerige kinderen, benadrukt het benauwende van armoede. L'hébergeuse opende in oktober 2005 op een praalwagen de mars op Brussel.
Shelter
A warm colorful little house that has a feminine soul, or rather “feminine souls” since several women helped. They brought in patch work and doing so effectively helped realizing the Shelter.
There are no windows. Like domestic violence, poverty is often invisible. Hospitality welcomes everyone and the pretty house is very clean. Only the cooking pots remain empty. It doesn’t mean there is no more food, but that food can’t make it into the pots in the first place. They are all made of patch work and are tied together using little bits of string. The ends are literally meeting.
The claustrophobia of poverty is emphasized by a soundtrack of clattering cooking pots mixed with fragments of conversations and the wining of hungry children. The Shelter opened in October 2005 during a protest march on a float in Brussels.
Een hoogst vrouwelijk huisje. Een kleine honderd handtassen die een leven achter de rug hebben vormen samen één grote ‘sacoche’. Zeer intiem, want je kijkt niet zomaar in iemands handtas. Hier mag dat wel. Je mag er zelfs binnen gaan. Een twintig vrouwen controleerden hun handtas en stonden hun papieren rommeltjes af. De gedrukte of geschreven achterblijvertjes hangen nu in de grote publieke handtas.
In the Pocket
This little house is exceptionally feminine. About a hundred used handbags are logged together to make one giant one. It’s all “in the pocket”, the intimacy of secretly looking in a woman’s handbag. But here you can do so, you can even enter one. Twenty women handed over the bits and pieces of paper collected in their bags over the years. The printed and handwritten scraps are now on display in one giant public handbag. Inside you’ll feet sink in the mattress floor and you become an item in the bag. A soundtrack plays the noise of crackling paper, a ring tone of a mobile phone, keys rattling and a women’s voice saying: “Stay out of my bag!” in Dutch.
Het is het huis van Firmin en Hortense. Het koppel verschijnt al eens ‘geblokt’ in het straatbeeld .
Een kubus van 2 m op 2.
Bovenaan prijken de hoofden van Firmin en Hortense.
De ene helft van de kubus is Firmin met hemd, jacket en das, de andere Hortense met haar mooie ‘chemisier’ en halssnoer.
Je gaat binnen langs de das van Firmin. Daar tref je weer de geblokte Firmin en Hortense. Op de videoschermen in hun blokbuik zie je een film over de wederwaardigheden van dit vrolijk geblokte duo, hun wandelingen in Antwerpen en hun huisbezoekjes.
The Cube
This is the home of Firmin and Hortense (see performance). It is a cube of 200 cm by 200 cm. The heads of Firmin and Hortense are placed on top. The house is divided in two. The part of Firmin is dressed in a shirt, jacket and tie. The part of Hortense is dressed in her beautiful chemisier and necklace. One enters through Firmin’s tie. Inside you’ll find Firmin and Hortense showing their adventures on video screens positioned in their blocked torso. The film tells about their walks through Antwerp, their house calls, etc.
Autistoriom
Huis van mijn zoon
Renate Els Aerts maakte deze installatie met de hulp van Jeroen, haar autistische zoon. Ze tracht zijn wereld weer te geven en wil hem eren als een heel bijzonder iemand.
Autistorium is een collage van Jeroens kleren, zijn knipsels en foto’s.
In tegenstelling tot het stereotiepe beeld, zie je hier niet de gevoelloze in zichzelf gekeerde autist, maar de jonge man die er graag bijhoort en zielsveel van zijn familie houdt.
De duizende spiegelscherven op de wanden, waar je steeds jezelf en alles uit de omgeving in weerspiegeld ziet, proberen het beeld weer te geven van de belevingswereld van een autist.
Binnen brengt de schuine vloer je wat uit evenwicht...
In het huisje hangen lijsten van cijfers en namen, zijn planningen en zijn briefjes. Vraag Jeroen niet wat dat betekent. Het is gewoon zijn wereld!
Autistorium
The House of my Son
This house was build by Els with the help of her son Jeroen, who is autistic.
She tries to portray his world and aims to honor him as that special person in her life. Jeroen is very proud of “his house”. He collected all the building materials, physically helped with the construction of the house and closely followed its entire creation.
The basic materials are his jeans (pants and jackets) and T-shirts from his favorite music festival Sfinx. Jeroen doesn’t wear anything else!
The roof and the door are made from the blue rags and tweezers used by the nurse that treated Jeroen’s wounds. These are self-inflicted through the compulsive obsession of scratching himself.
All the basic materials are decorated with shredded flyers, collected by Jeroen. He feels the need to be well informed about what is going on. Sharing flyers with other people is his way of social interaction. Jeroen therefore hoards flyers of all kinds of cultural events. Other decorative materials are newspaper clippings and play-lists that are meticulously trimmed by him.
In about half an hours time Jeroen precisely cut to size over one hundred photos of himself. They tell a part of his life. Jeroen is not your typical introvert autistic person lacking emotions. On the contrary, he is a young man that craves to belong and loves his family with all of his hart.
People with an autistic condition make no selection in their observations. They absorb everything. By this process of observing, reading and being different, they have difficulties to place themselves in the world of their fellow man. In the numerous pieces of shattered mirrors on the walls we see ourselves and our surroundings. These reflections are therefore symbolic.
Jeroen loves narrow spaces and slept his entire life in a small attic. This is what inspired this Autistorium.
The floor isn’t leveled and puts one out of balance…
Inside the house lists are hanging with numbers and names as well as his planning schedules and his little notes. Don’t ask him what it all means. It’s just his little world!The interior is fully adjustable.
Kennis is de sleutel van alle wijsheid. Kennis als handvat voor het oplossen van een probleem. Wanden volgeplakt met fragmenten uit alle mogelijke leerboeken. Veel ramen, want kennis geeft een breder zicht. Het weten geeft iets verhevens, iets oerdegelijks. Zilverkleurig, koninklijk, iets van het ‘Alhambra’. Het dak is een open boek, de dakpannen zijn CD’s van ‘ik ben speciaal’, literatuur voor mensen met autisme. De inkom is een gordijn van sleutels en van beschreven filmrolletjes uit de bibliotheek. Binnen is alles rustig, alleen heel veel hoofdtelefoons met in verschillende talen het opschrift ‘ik weet, ik weet, ik weet niet’. In één koptelefoon kan je luisteren naar ‘kennis’. Je gaat buiten door het mannetje van het embleem van Autisme Centraal. Dit huis van kennis werd gemaakt in opdracht van Autisme Centraal. Het staat bij hen opgesteld, in één van de huisjes van het Begijnhof van Gent.
Fragmentaria
Dit huisje werd gemaakt met het materiaal van mensen met autisme-spectrumstoornissen. De partituren op de zijwanden zijn werk van Francis. Francis componeert muziek voor zijn sax en voor klarinet. Zijn muziekstukken schrijft hij uit op A4 papier dat hij nummert. Momenteel heeft hij meer dan 2000 composities. Binnen hoor je hoe hij zijn eigen werk speelt. Verder is dit huisje een gefragmenteerde weergave van de interesses van tien andere personen uit ‘De Hoeve’ en ‘De Vunder’. Aan het raam vooraan zie je de foto van David, hij maakte van op de stoep een foto van een poes die voor het raam zit. David maakt mooie en bijzondere foto’s. De meeste opnames zijn gemaakt in tram of bus. Je vindt die foto’s ook op een pand van de zijwanden van het huisje. Er is ook een hele pand met de weerberichten van Ben. Hij is weerexpert en schrijft zijn waarnemingen in spiegelschrift. Cesar tekent prachtige elektriciteitspalen. Ze komen van overal, maar voornamelijk uit Peru, zijn land van herkomst. Er is ook iemand die foto’s bezorgde van zijn computerspelen, iemand die psychedelische tekeningen maakte, er zijn mandala’s, collages, breiwerk enz. Eén van de jongens schreef een hele pand vol. Aanvankelijk zeer negatief, maar gelukkig eindigend in positiviteit. Binnen in het huis liggen de witte ‘froezels’ van één van de mensen uit het activiteitencentrum. Steeds weer versnippert deze jongen papieren tissues. Als je binnenloert (want binnentreden kan hier niet), weerkaatsen deze snippers schril in het blacklight. Een wereld vol fragmenten, heel veel indrukken en weinig samenhang…
Cesar leverde reeds materiaal voor ‘fragmentaria’. De expressieve elektriciteits- en verlichtingspalen die Cesar steeds weer opnieuw tekent, spreken tot de verbeelding. Hij weet precies waar elke paal vandaan komt. De meeste palen zijn uit zijn geboorteland Peru, logisch want daar hebben ze meer en ook mooiere palen dan bij ons. Maar er zijn ook palen uit de Ardennen, uit Wechelderzande of gewoon uit het Antwerpse. Je zou de palen van deze autistische jongen best kunnen klasseren onder ‘dwangmatigheid’. Tegelijkertijd kan je de vraag stellen: ‘Waar begint dwangmatigheid en waar eindigt passie?’ Om dat in de verf te zetten, plaatst Els haar huisjes naast de palen van Cesar. Er is echter nog een andere link; de elektriciteit gaat immers naar de huizen. En er is de communicatie of beter: het zoeken naar communicatie. Het ontmoeten van de bijzondere medemens is vaak een zoektocht. De spiraal waarlangs je het huis binnenkomt, staat voor de gedachte ‘doolhof’’. De spiraal eindigt in een kleurrijke wirwar van kleine paaltjes en kleine huisjes, van ingekaderde foto’s van Cesar en Els. Dit alles naast een hoge paal, een mast met antennes met helemaal bovenaan een wit knipperlicht.